پیشرفت تکنولوژی، رونمایی از پورتهای چند منظوره و میل به هرچه کوچکتر شدن و سبکتر شدن لپتاپ ها، باعث شده تا از حداقل تعداد پورتها در طراحی و ساخت آنها استفاده شود. به طور مثال تعبیه پورتهای چند منظوره مانند تاندربولت ۳، محدودیت در اتصال به سایر تجهیزات الکترونیکی را به دنبال داشته است. مک بوک پرو ۲۰۱۷ فقط ۲ پورت تاندربولت ۳ دارد. در نتیجه برای اتصال این لپتاپ ها به نمایشگرهایی که دارای پورت HDMI هستند یا برای اتصال به شبکه از طریق کابل Lan محدودیت وجود دارد.
البته به سفارش خود کمپانی Apple برای اتصال به هر کدام از پورتهای یاد شده میتوان با تهیه مبدل تعبیه شده برای همان پورت مشکل را حل کرد.
اما کاربرانی هستند که به فراخور حرفهشان احتیاج به اتصال همزمان به بسیاری از تجهیزات جانبی دارند؛ و تهیه این همه مبدل نه تنها موجب صرف هزینه بسیار گزاف میشود بلکه استفاده همه آنها در کنار هم باعث آشفتگی و به هم ریختگی میز کار خواهد شد.
اینجاست که داک استیشنها پا به عرصه میگذارند. داک استیشنها اساساً امکان توسعه طیف وسیعی از پورتها را تنها از طریق یک پورت USB 3.0 یا USB-C یا ۲پورت USB-C ( مخصوص محصولات اپل )و یا ترکیب پورت ها (مخصوص محصولات مایکروسافت ) فراهم میکنند. این تجهیزات بر اساس تعداد پورتهایی که توسعه میدهند، کیفیت تصویر و صدای قابل پشتیبانی، حداکثر سرعت انتقال اطلاعات قابل پشتیبانی، امکان استفاده همزمان از دو نمایشگر ( اسپلیت کردن تصویر) و . . . در ردههای کیفیتی و قیمتی متنوعی قرار میگیرند.
در ردههای بسیار حرفهای Docking Station ها، قابلیت پشتیبانی از کیفیت تصویر ۵K، امکان توسعه تصویر تا ۶ نمایشگر، پشتیبانی از سرعت انتقال اطلاعات از طریق پورت Lan با سرعت گیگابیت، پشتیبانی از صدای ۷.۱ کاناله و . . . وجود دارد.